Vredig de oorlog door
Het gaat te ver om te constateren dat Texel in de Tweede Wereldoorlog een paradijs was. Maar buiten de luchtgevechten was er weinig te merken van oorlogsgeweld, er was genoeg te eten en te drinken en vaak ook is geconcludeerd dat Hitler niet de meest fanatieke soldaten naar Nederlands grootste Waddeneiland had gestuurd. De verhoudingen met de bewoners waren over het algemeen vrij goed.
Afweergeschut
Texel lag op de route van de vliegtuigen van de Geallieerden die de Duitse grote steden bombardeerden. Bij tientallen benutten ze het duister van de nacht en kwamen ze over het eiland, om enkele honderden kilometers oostelijker hun bommen te laten vallen. Geregeld kwam het daarbij tot een treffen met het Duitse afweergeschut, waardoor menig bommenwerper neerstortte. Vliegeniers die geluk hadden, overleefden de crash en werden gevangengenomen. Anderen verongelukten en werden begraven in Den Burg.
Duitse leger
Ook werden Texelaars gedwongen om voor de bezetter te werken. Menig jonge vrouw moest aardappelen schillen voor het Duitse leger, mannen werden ingeschakeld bij de bouw van de vele bunkers in de duinen. Directer nog werd Texel getroffen door de deportatie in november 1944 van zo’n 800 jonge mannelijke bewoners. Zij moesten in Assen en omgeving loopgraven en tankgrachten voor de Duitsers graven. Lange tijd was er onzekerheid over hun lot, maar uiteindelijk keerden ze in 1945 allemaal levend terug.
Op Texel toch nog oorlog…
Toch was het op Texel relatief rustig. Buiten de luchtgevechten was er weinig te merken van oorlogsgeweld, er was genoeg te eten en te drinken. Dat ‘luxe’ producten als koffie, thee en tabak ‘op de bon’ waren, was op z’n hoogst ongemakkelijk. Vaak is ook geconcludeerd dat Hitler niet de meest fanatieke soldaten naar Nederlands grootste Waddeneiland had gestuurd. De verhoudingen met de bewoners waren over het algemeen vrij goed.
Maar toen, terwijl een groot deel van Nederland al was bevrijd, werd het op Texel toch nog oorlog…
